Jak udało mi się wygrać z moim zakupoholizmem

Dzisiaj postanowiłam przybliżyć Wam trochę historię moich zmagań z nadmiernym kupowaniem oraz opisać na swoim przykładzie działania, które pomogły mi przezwyciężyć ten problem. Walka była ciężka, długa i mam wrażenie, że momentami jeszcze trwa. Ale zacznijmy od początku. Mój problem zaczął się mniej więcej w roku 2014, czyli 5 lat temu. Na początku kupowałam sobie różne kosmetyki pod wpływem Youtuba, blogów i ogólnego trendu urodowego. Była to taka pogoń za nowościami oraz chęć bycia "na bieżąco". Z czym i z kim? Nie mam pojęcia. Na tym etapie to było jeszcze pod kontrolną. Później zaczęłam jednak kupować więcej i więcej. Nie były to rzeczy drogie, ponieważ moje środki finansowe są mocno przeciętne. Nie mniej jednak w pewnym momencie na zakupy chodziłam codziennie. Ot jakaś pierdółka za kilka złotych, wazonik, świeczka, pudełeczko na drobiazgi, bluzka z second handu, podkładki na stół, koszyczek, wstążeczka, pędzelek, naklejki do paznokci, pilniczek, lakier, woda toaletowa, krem do rąk, maseczka, talerzyk, kubeczek, bransoletka, kolczyki, pasek, apaszka, poszewka na poduszkę, taca itd. Na pewno wiecie o co mi chodzi. Nie ważne co, byle coś kupić najlepiej na promocji i tanio. Rzeczy, nawet te najmniejsze mają to do siebie, że kiedy jest ich dużo to nagle stają się widoczne, zabierają wolne miejsce i zaczynamy się o nie potykać.
 

 

Po około półtorej roku zaczęło do mnie docierać, że coś jest chyba nie tak. Po niecałych trzech latach uświadomiłam sobie, że mam faktyczny problem i muszę przestać, bo mój budżet oraz przestrzeń życiowa dłużej tego nie zniesie. Pod koniec 2016 roku mój problem sięgnął szczytu. Rzeczy miałam poupychane wszędzie i rozpaczliwie brakowało mi miejsca. Zakupy często nierozpakowane leżały w reklamówkach pod biurkiem, czy za łóżkiem, wszędzie miałam pełno pudeł, w których gromadziłam kolejne nabytki. Doszło do tego, że aby iść spać musiałam najpierw przełożyć ubrania na krzesło, aby zwolnić sobie łóżko. Następnie rano przekładałam te ciuchy znowu z krzesła z powrotem na łóżko i tak w koło Macieju. 

Na początku myślałam, że ja się po prostu nie umiem zorganizować w za małej przestrzeni, dlatego zaczęłam szukać na Youtubie informacji na temat. Tak trafiłam na fajny (nieistniejący już) kanał o minimalizmie. Temat oczywiście bardzo mnie zainteresował, ponieważ był absolutnym przeciwieństwem mojej ówczesnej egzystencji. Powiem szczerze, że na początku przecierałam oczy ze zdumienia i niedowierzania. Jak to jest w ogóle możliwe, jak ci ludzie mogą tak żyć? Minimalizm wtedy, to był dla mnie jakiś wybryk natury, który się ogląda w zoo. No bo jak można funkcjonować z 60 sztukami garderoby łącznie, kiedy ja samych koszulek miałam 64. Jak można cały swój dobytek, łącznie z garami kuchennymi spakować w dwie walizki przy przeprowadzce. Jak można żyć w dwie osoby w kawalerce i mieć jedną szafę praktycznie pustą? No jak?! Z jednej strony się dziwiłam, z drugiej po cichu zazdrościłam tym ludziom, że potrafią żyć tak jak chcą. Wiedzą jak odpuścić, pozbyć się zbędnych rzeczy, nie odczuwają ciągłej potrzeby kupowania. W pewnym momencie gdzieś coś w środku mnie pękło. Zobaczyłam swój problem widoczny jak na dłoni i uświadomiłam sobie, że nie chcę tak dłużej żyć. Uświadomienie sobie i przyznanie się przed samą sobą, że ma się problem to pierwszy i najważniejszy krok do zmiany. Następnie trzeba jeszcze chcieć się zmienić i podjąć konkretne działania we właściwym kierunku. Co niestety nie jest łatwe.

Zakupoholizm jest jak zaklęte koło. Człowiek ma zły humor, idzie na zakupy. Jest chwilowa euforia i radość. Następnie wraca się do domu i dorzuca kolejną nową rzecz do sterty innych podobnych. Na sam koniec występują wyrzuty sumienia, które najczęściej zagłusza się kolejnymi zakupami. Mnie na szczęście udało się ten cykl przerwać i jakoś na przełomie 2016 i 2017 roku przestałam kupować. Oczywiście samo zaprzestanie chodzenia na zakupy nie wystarczy. Przede wszystkim trzeba zidentyfikować przyczynę zakupoholizmu i zrozumieć z czego on w naszym przypadku wynika. Jeżeli nie wiemy co jest istotą naszego problemu oraz dlaczego postępujemy tak a nie inaczej to trudno nam będzie zmienić nawyki. W efekcie za chwilę pobiegniemy na zakupy znowu. U mnie zakupoholizm w dużej mierze wynikał z mojej nieumiejętności radzenia sobie ze stresem w pracy oraz problemów w życiu osobistym. Aby odreagować, szłam na zakupy. Aby zrozumieć istotę mojego problemu skupiłam się bardzo mocno na znalezieniu mojego "dlaczego". Dlaczego ciągle coś kupuję? Kiedy to się zaczęło? Jak się czuję ciągle kupując? Dlaczego chcę przestać? Co chcę przez to osiągnąć? Jak się czułam zanim wystąpił u mnie ten problem? Jak się czuję kiedy nie mogę sobie nic kupić? Dlaczego? Można powiedzieć, że zrobiłam sobie taką mini psychoanalizę. Kiedy zrozumiałam mechanizm mojego zachowania, było mi łatwiej zapanować nad ciągłą potrzebą pójścia na zakupy. Na początku było to tylko kilka dni nie kupowania. Później znowu coś kupiłam, potem znowu nie kupowałam. Za każdym razem starałam się jednak wydłużyć okres nie kupowania chociaż o jeden dzień. Nie było to łatwe, kosztowało mnie to wiele nerwów, ale się uparłam. I tak mijały tygodnie, które zamieniały się w miesiące. Powoli przejmowałam coraz większą kontrolę nad swoimi wydatkami. W końcu doszłam do momentu, w którym planowałam zakupy i kupowałam głównie to co mi było potrzebne. Oczywiście czasem zdarzało mi się skusić na jakąś promocję lub po prostu kupić więcej niż miałam w planach. Jednak zakupy przestały być już głównym punktem i jedyną radością mojego dnia.

Ponieważ ten post jest już strasznie długi, poniżej rozpisałam w kilku punktach działania, które podjęłam, aby pomóc sobie w walce z problemem jakim jest zakupoholizm. 

1. Postawiłam sobie bardzo realny cel finansowy - zakup nowego aparatu fotograficznego za gotówkę. Bardzo ważne jest, aby mieć konkretny cel, który będzie nas motywować do walki z nałogiem. Jeżeli chcecie wyjechać na jakąś super wycieczkę, to ją znajdźcie. Zobaczcie ile kosztuje, aby wiedzieć ile musicie odłożyć. Zobaczcie jej plan, obejrzyjcie zdjęcia miejsca, do którego chcecie jechać, posprawdzajcie ceny jedzenia itd.
2. Zrezygnowałam z subskrypcji mailowej wszystkich sklepów i drogerii, odlubiłam ich profile na Facebooku, przestałam przeglądać gazetki promocyjne.

3. Zsumowałam WSZYSTKIE zakupy z danego miesiąca. Mnie osobiście wydawało się, że kupowałam mało. No bo co to jest jeden lakier za 5,99 zł. Tylko jeśli wydajesz taką małą kwotę codziennie to po miesiącu masz sumę wysokości 179,70 zł. Po całym roku 2156,40 zł. Daje do myślenia? Co byś zrobiła gdyby nagle z nieba spadło ci 2000 zł? A często gęsto to nie jest tylko jedna rzecz, ale kilka pierdółek za 6,8,10 zł. Niby niewielkie kwoty, ale na wakacje można uzbierać.

4. Zaczęłam stawiać czoła moim problemom, zamiast je zagłuszać zakupami.

5. Znalazłam sobie inną pracę, aby zmniejszyć źródło mojego stresu.

6. Zaczęłam regularnie ćwiczyć oraz praktykować jogę, kiedy zrobiło się ciepło zaczęłam codziennie jeździć na rowerze. Wszystko po to, aby odwrócić swoje myśli od zakupów oraz znaleźć inne formy radzenia sobie ze stresem. 

7. Znalazłam sobie dodatkową pracę, aby podratować trochę moje finanse oraz mieć jakieś zajęcie, które odwróci moją uwagę od chęci robienia zakupów. 

8. Znalazłam sobie hobby, z tego samego powodu co powyżej. 

9. Posprzątałam metodą KonMari, co jeszcze bardziej otworzyło mi oczy na absurdalność mojego postępowania. Dla mnie to była taka kropka nad i, która spowodowała, że definitywnie przestałam kupować oraz pomogła mi zmienić moje nawyki. Zaprzestanie kupowania to jedno, nie mniej jednak trzeba coś zrobić z tymi wszystkimi rzeczami, które się nagromadziło. Nie musicie koniecznie czytać książki tej pani, ale warto zastosować jej patent na sprzątanie. Czyli jeśli mamy za dużo kosmetyków, to zbieramy absolutnie wszystkie łącznie z tymi w łazience w jednym miejscu na podłodze i łapiemy się za głowę, ile tego mamy. Kiedy człowiek ma to wszystko poupychane gdzieś po kątach, to niejako nie widzi problemu. Kiedy jednak zbierze się wszystko w jednym miejscu i nagle okazuje się, że mamy 27 balsamów, albo 421 lakierów do paznokci, to daje do myślenia. Zwłaszcza jeśli część z tych zbiorów trzeba wyrzucić, bo coś jest przeterminowane 3 lata.

10. Przestałam szukać wymówek, a bo to jest tanie, a bo promocja, a bo coś tam jeszcze innego.

Aktualnie jestem na etapie, że potrafię wejść do sklepu, popatrzeć na promocje i wyjść nic nie kupując. Udało mi się skutecznie zmienić moje nawyki i zakupoholizm mam pod kontrolą. Moje zakupy ubraniowe, kosmetyczne czy żywieniowe planuję. Jeżeli kończy mi się jakiś kosmetyk to wtedy rozglądam się za jakąś fajną promocją, nigdy na odwrót. Nie kupuję czegoś, bo jest taka super okazja, więc muszę. O nie, ja nic nie muszę. Jeżeli dopada mnie słabość zadaję sobie pytanie: dlaczego chcę to kupić, czy jest mi to potrzebne, gdzie to postawię, kiedy to zużyję, ile mam podobnych rzeczy w domu, do czego mi to będzie pasować? Oczywiście jestem tylko człowiekiem i czasem zdarza mi się popłynąć, nota bene na początku tego roku miałam 8 balsamów do ciała, teraz 3,5. Na szczęście nie są to nigdy ogromne kwoty. Na sam koniec napiszę, że zakupoholizm to jest taka plaga XXI wieku. Zewsząd zalewa nas nieustanna fala reklam oraz promocji. W telewizji, w gazetach, na Facebooku, Instagramie czy naszym mailu. Zakupy robi się teraz banalnie łatwo. Wystarczy tylko dotknąć kartą do czytnika i nowy lakier już jest. Ba nie trzeba nawet wychodzić z domu, każdy z nas ma możliwość kupienia najbardziej ubzduranej rzeczy z drugiego końca świata. Ulec pokusie jest wyjątkowo łatwo. Wytrwać w postanowieniu nie kupowania bardzo ciężko. Nie mniej jednak każdy moment jest dobry aby wziąć odpowiedzialność we własne ręce i przejąć kontrolę nad swoimi finansami. Mnie się to udało, Wam też się uda.

Jeżeli doczytałyście do końca to gratuluję, to był długi post. Napiszcie czy miałyście kiedyś podobny problem i jak Wam się udało z nim poradzić. A może wygrałyście z jakimś innym nałogiem?