Przez pół roku nie kupowałam ubrań - wyznania byłej zakupoholiczki

Na początku tego roku w styczniu zrobiłam generalny przegląd moich ubrań. Odłożyłam wtedy do pudła wszystkie rzeczy, w które się nie mieszczę. Chciałam aby w mojej szafie zostały tylko te ubrania, które faktycznie noszę. I tak też się stało. Uświadomiłam sobie wtedy, że mam wystarczającą ilość ubrań. Było to dla mnie dosyć sporym zaskoczeniem, ponieważ należę do tych osób właśnie, które często narzekają, że nie mają co na siebie włożyć. Dotarło do mnie wtedy również, że tak na dobrą sprawę moda mnie kompletnie nie interesuje i nie odczuwam najmniejszej potrzeby podążania za trendami. Zwłaszcza, że bardzo wiele z nich totalnie do mnie nie pasuje. Doszłam do wniosku, że potrzebuję pewnych zmian w garderobie. Wiedziałam czego chcę, ale nie wiedziałam jak to przełożyć na to co mam w szafie, aby osiągnąć wymarzony przeze mnie efekt. Zamiast więc iść na zakupy i poszaleć na wyprzedażach, chociaż sama o tym pisałam, postanowiłam zrobić coś innego. Ponieważ w przeszłości zdarzało mi się nie raz kupić ciuchy, których później nie nosiłam, postanowiłam dać sobie na wstrzymanie. Pomyślałam: ciekawe co by się stało gdybym przestała kupować ubrania tak całkowicie przez kilka miesięcy? Jak się możecie domyślić, tak też zrobiłam. Postanowiłam nie kupować ubrań przez kolejnych 6 miesięcy.

Mój plan

Oczywiście moje główne założenie było takie, że nie kupuję ubrań w ogóle.  Ponadto nie chodzę po galeriach handlowych, lumpeksach, sklepach z odzieżą, nie przeglądam żadnych stron, czy gazet o modzie, nie zaglądam do sklepów internetowych, itd. Dopuściłam jedynie taką możliwość, że jeżeli coś będzie mi bardzo potrzebne, to to kupię. Wiadomo ubrania, buty, bielizna się zużywają. Nie chodziło mi o to aby chodzić boso i obszarganą. Chciałam po prostu zobaczyć co się stanie jeśli zdejmę całą moją uwagę z tematu garderoby przy jednoczesnej akceptacji mojego stanu posiadania jako wystarczającego. Jesteś ciekawe czy udało mi się wytrwać i nic nie kupić?

Czy kupiłam coś przez ostatnie pół roku? Jakie problemy napotkałam?

Zacznę od tego, że się złamałam. Na początku kwietnia kupiłam beżowy golf w lumpeksie. Wisiał na wystawie jeden jedyny zupełnie jak nowy i w moim rozmiarze, akurat centralnie naprzeciwko wyjścia z przychodni lekarskiej. Golf taki miałam na liście od zeszłej jesieni, założyłam go już klika razy, także powiedzmy że czuję się usprawiedliwiona. Pod koniec czerwca kupiłam białe trampki, ponieważ oprócz sandałek nie miałam żadnych butów na lato. Ponadto kupiłam jeszcze biustonosz, majtki i dwie pary skarpet. Dla mnie były to rzeczy z kategorii potrzebne. Natomiast na pierwsze prawdziwe zakupy poszłam dopiero w sierpniu. Powiem Wam szczerze, że wytrwanie w postanowieniu nie kupowania było dla mnie łatwe (poza tym małym skokiem w bok z moim golfem). Czas, który normalnie poświeciłabym na chodzenie po sklepach przeznaczyłam na coś innego. I tak jakoś zleciało sama nie wiem kiedy. W tych kilku minionych miesiącach byłam na weselu, osiemnastych urodzinach, imieninach, obiedzie świątecznym, grillu, randce, kilku rozmowach w sprawie pracy, pogrzebie, wypadzie weekendowym oraz wyjeździe wakacyjnym. Jednym słowem żyłam normalnie tak jak każdy. Ani razu nie miałam problemu z tym w co się ubrać. Wiedziałam, że muszę wyciągnąć coś z szafy, bo nie mam innego wyjścia. Ta świadomość niejako ułatwiała mi cały proces ubierania się. Tym sposobem na wesele założyłam po prostu sukienkę kupioną cztery lata temu. I nie przejmowałam się tym, że już mnie ktoś w niej widział dwa razy, bo to jest po prostu głupie. Jak ktoś będzie chciał mnie obgadać to i tak to zrobi bez względu na to w co będę ubrana ;).

Czego nauczyło mnie nie kupowanie ubrań?

1. Przede wszystkim te minione ponad pół roku utwierdziło mnie tylko w przekonaniu, że zawartość mojej szafy jest wystarczająca pod względem ilości ubrań. Nie znaczy to oczywiście, że nie potrzebuję żadnych nowych rzeczy, bo potrzebuję. Nie muszę jednak wymieniać połowy mojej garderoby oraz dokładać do niej wielu nowych elementów jak mi się to początkowo wydawało.

2. Przekonałam się, że moja szafa jest całkiem nieźle zorganizowana. Okazało się, że potrafię wybrać z tego co mam zestaw na każdą okazję bez konieczności pójścia na zakupy. To odkrycie jest dla mnie naprawdę bardzo budujące.

3. Świadomość tego, że muszę pracować z tym co mam w szafie wzmogła moją kreatywność. Sprawiła, że zaczęłam bardziej kombinować z zestawianiem ubrań i szukać nowych połączeń. Starałam się też założyć wszystkie ubrania, które mam w szafie, zwłaszcza te, po które rzadko sięgam. O dziwo mamy teraz końcówkę listopada a mnie jeszcze się to nie udało.

4. Przyjrzałam się bardzo dokładnie temu co mam w szafie i śledziłam swoje nawyki ubraniowe. Patrzyłam na to po jakie ubrania najczęściej sięgam na co dzień i zastanawiałam się nad tym czym są podyktowane moje wybory. Dlaczego niektóre ubrania, mimo że je lubię zakładam bardzo rzadko a inne wcale oraz co mogę zrobić aby to zmienić. Dla przykładu, zauważyłam, że mam tendencję do oszczędzania ubrań i czekania na specjalną okazję aby daną rzecz założyć. Dzięki temu moją ukochaną letnią spódnicę miałam na sobie w tym roku raz. Staram się już tego nie robić. Zastanawiałam się też nad tym co jest dla mnie ważne w moim ubiorze oraz jak chcę być postrzegana przez innych.

5. Przeczytałam ogromną ilość postów na temat przemyślanego budowania garderoby, posiadania spójnej koncepcji kolorystycznej w szafie, tworzenia zestawów na różne okazje, dobierania dodatków, dopasowania ubrań do stylu życia itd. Dzięki temu udało mi się opracować plan dotyczący rozwoju mojej własnej garderoby.

6. Z rzeczy bardziej oczywistych zyskałam najnormalniej w świecie więcej czasu. Wszyscy wiem ile trwa chodzenie po sklepach. Przy okazji zaoszczędziłam też trochę gotówki.
 

>>Jak udało mi się wygrać z moim zakupoholizmem<<

Co dalej?

Pod koniec sierpnia zrobiłam kolejny przegląd moich ubrań, pod kątem nowo zdobytej wiedzy. Pozbyłam się wtedy na dobre wszystkich ubrań z kategorii: są na mnie za małe, źle leżą i nic się z tym nie da zrobić, są mocno zużyte i wyglądam w nich jak lump, nie nosiłam nie noszę i nie założę. Stworzyłam też sobie paletę kolorystyczną w mojej szafie oraz zrobiłam spis ubrań, które chcę kupić. Tym razem jest to bardzo przemyślana i świadoma lista konkretnych rzeczy, które będą pasować do większości ubrań już przeze mnie posiadanych. Wiem teraz doskonale czego chcę od mojej szafy oraz jak chcę wyglądać, w związku z czym nie pozostaje mi nic innego jak wdrażać mój plan w życie. Co też niniejszym czynię. Chodzę normalnie po sklepach i próbuję robić zakupy. Muszę przyznać, że to jest strasznie trudne. Kiedy człowiek idzie do sklepu z bardzo sprecyzowaną listą ubrań, a nie na zasadzie tak sobie popatrzeć i wziąć to co mi się akurat spodoba to nagle nic nie może znaleźć. Nie mniej jednak nie poddaję się.
Na sam koniec napiszę jeszcze, że ten półroczny detoks od zakupów przyniósł mi naprawdę same korzyści. Mój stres związany z podejmowaniem decyzji ubraniowych znacząco się zmniejszył, wzrosła natomiast moja ogólna pewność siebie.

Co sądzicie o takim detoksie zakupowym? Udałoby się Wam wytrwać?