Życie w czasach pandemii, czyli o tym jak straciłam pracę słów kilka

Dzisiaj zapraszam Was na taki mały życiowy update. Tego typu postów raczej nie publikuję na moim blogu. Jednak sytuacja z wirusem trwa już trochę i myślę, że dla każdego z nas jest ona na swój sposób trudna. Ostatnio życie znowu dało mi w kość i postanowiłam trochę się na ten temat wypisać. Ten post może być bardzo chaotyczny za co z góry przepraszam.

Jak łatwo się domyślić po tytule tego posta jakiś czas temu straciłam pracę. Umowa mi się skończyła i nie dostałam nowej, mimo że wcześniej rozmawiałam z moim pracodawcą nie tylko o jej przedłużeniu, ale również o moim potencjalnym awansie. Jest to tym bardziej wkurzające, że firma w której pracowałam nie miała najmniejszego problemu z zatrudnieniem kilku osób na umowę zlecenie, w tym jednej tydzień przed końcem mojego kontraktu. No ale w tej trudnej dla nas wszystkich sytuacji oni nie mogą sobie finansowo pozwolić na zatrzymanie mojej osoby... Serio??? Pozostawmy to bez komentarza. Napiszę tylko, że jestem po prostu wściekła. Nie muszę chyba dodawać, że znalezienie nowej pracy w tym momencie graniczy z cudem.
Przez pierwszy tydzień po utracie zatrudnienia trzymałam się świetnie. Narzuciłam sobie dyscyplinę i każdy dzień spędzałam na maksa produktywnie. Zrobiłam generalne porządki takie z odsuwaniem mebli. Niestety święta Wielkanocne spędzone w bardzo ograniczonym gronie bez rodziny oraz bez możliwości zobaczenia się ze znajomymi trochę mnie przybiły. Co za tym idzie kolejny tydzień przebimbałam, głównie leżąc w dresie bądź piżamie z mnóstwem niezdrowego żarcia i filmami. Zauważyłam, że takie ogólne rozmemłanie działa na mnie bardzo destruktywnie. Dlatego w tym tygodniu postanowiłam się w końcu zebrać w sobie i wypośrodkować jakoś między byciem super produktywną 12h na dobę a totalnym nicnierobieniem. Muszę przyznać, że pomogło mi w tym wyjście na zwykłe zakupy spożywcze. Założyłam w końcu normalne ubranie i  okazało się, że moje ulubione dżinsy zrobiły się bardziej dopasowane niż były. Jak niewiele czasem potrzeba, aby człowiekowi wróciła motywacja oraz chęć do życia.

Jasne trzeba sobie pozwolić na odczuwanie i przeżywanie negatywnych emocji, złości i smutku. Nie można jednak dopuścić do tego, aby zdominowały one naszą codzienność. Spędzanie całego dnia w piżamie w łóżku, szlochanie w poduszkę i wpierdzielanie czekoladek na dłuższą metę nie wnosi nic dobrego. Przekonałam się o tym na własnej skórze. Teraz staram się skupić na rzeczach pozytywnych, których jest w moim życiu zaskakująco dużo oraz na tym na co mam wpływ. Np. na to co jem i ile czasu spędzam przed monitorem.

Moje sposoby na przetrwanie

Wypracowałam sobie nowy plan dnia. Inny na weekend i inny w tygodniu. Od poniedziałku do piątku staram się mieć namiastkę czegoś co przypomina pracę. Codziennie robię coś produktywnego, kreatywnego oraz coś dla siebie, tak aby nie mieć poczucia zmarnowanego dnia. Natomiast weekendy przeznaczyłam na relaks. To jest moment na lenistwo, łażenie w piżamie, oglądanie filmów i spotkania ze znajomymi na Zoomie. Myślę, że kiedy siedzi się non stop w domu, to trzeba mieć jakiś plan i pomysł na spędzanie wolnego czasu. Trzeba też się trochę pocisnąć i do niektórych rzeczy zmusić. Inaczej te dni zleją się w jedną monotonną, nic nie znaczącą całość.

Tak mniej więcej wygląda teraz mój dzień:

1. Pierwszą godzinę dnia przeznaczam dla siebie i staram się wtedy nie sięgać po telefon. Myję się, czeszę, robię sobie jakiś makijaż i ubieram się w normalne ubranie. Ścielę łóżko i jem porządne śniadanie. Już samo to sprawia, że czuję się dobrze sama ze sobą i mam ochotę coś zrobić.

2. Następnie jest czas na zrobienie czegoś produktywnego. Może to być sprzątanie, szukanie pracy, wyjście na zakupy, robienie zdjęć, naprawianie popsutej biżuterii, sprawdzanie maili, czy pisanie posta na bloga.
3. Kolejnym etapem jest przerwa obiadowa.
4. Po niej następuje czas na relaks i zrobienie czegoś kreatywnego. Ostatnio uczę się rysować roślinki, takie jak poniżej. Grafiki pochodzą z Pinterest i nie wiem kto jest ich autorem.

5. Wychodzę na spacer dla zdrowia psychicznego. Codziennie na 30 -40 minut.

Jak już jesteśmy przy tym temacie, to jeszcze chwilę ponarzekam. Mam wybitnie głośnych sąsiadów. Codzienne walenia, tłuczenia, szurania, skrobania, przesuwania mebli, wrzaski, krzyki, płacz dziecka. Od rana do wieczora i w gratisie czasem też w nocy. Do samego dziecka nie mam pretensji, tylko do rodziców, którzy ewidentnie nie potrafią temu maluchowi zorganizować czasu. Dodajmy do tego jeszcze dwa idące równolegle remonty i po prostu można zwariować. Pisząc tego posta mam walenie nad głową, piłowanie w mieszkaniu obok i wiertkę udarową z bloku naprzeciwko. I tak w sumie codziennie... Podziwiam ludzi, którzy pracują z domu.Koniec narzekania.

6. Wieczorem jest znowu pora na czas dla mnie. Oglądam coś na Youtubie, czytam książkę lub blogi. Dbam też o urodę, robię sobie maseczkę, maluję paznokcie czy biorę kąpiel.
7. Jeszcze późniejszym wieczorem zdarza mi się kończyć coś co zaczęłam robić rano, na ogół jest wtedy trochę ciszej i łatwiej jest mi się skupić, kiedy chcę coś napisać.
I tak właśnie prezentuje się teraz moja rzeczywistość. Staram się z tej nieciekawej sytuacji, wyciągnąć możliwie jak najwięcej dla siebie i w jakiś sposób stać się lepszą wersją osoby, którą teraz jestem. Kiedy życie wróci już do normalności, nie chcę spojrzeć wstecz i żałować straconego czasu. Minione tygodnie uświadomiły mi również co jest w moim życiu naprawdę ważne, na czym mi zależy, co mi się nie podoba i co chciałabym zmienić. Jednym słowem mam nad czym pracować.

Jestem ciekawa co się ostatnio u Was wydarzyło pozytywnego lub negatywnego i co Was najbardziej wkurza w tej całej sytuacji?